2012 Ocakdan bu yana hemen hemen 4 aydır olta elime değmedi diyebilirim. Bir süredir Boğazda ufak tefek hareketlerin başladığını duymuştum. Pazar sabahı herkes uyurken vurdum kendimi sahile. Aslında hiç ümitli değildim. Sadece birkaç deneme atışı yapmaktı niyetim. Mekana vardığımda kimseciklerde yoktu. Ayrıca sıkı bir soğukda tüyleri ürpertiyordu. Bir ara geri dönmeyi bile düşündü isem de içimdeki acaba bir şeyler çıkarmı hissi baskın geldi. Çantadan en çok iş yapan sahtelerden birini çıkardım. Takımı hazırladım, 175 gr kurşunla atabildiğim en uzun mesafeye sahteyi gönderdim. Akıntı o kadar güçlü ki dibi bulamıyorum. 4. atışta dibi bulduğumu hissettiğim anda aksiyona başladım ancak sahte dibe takılmışçasına direniyor. Bir iki tasma yaptım, baktım geliyor tüm gücümle sarmaya başladım. 175 gr kurşun 50-60 m den o akıntı içerisinde gelirken sanki torik çekiyormuş hissi veriyor. Oltam kıyıya yaklaştığında sarıkanatın vuruşlarını hissetmeye başladım. 3-4 aydır ayrı kaldığımız bu dostumu kıyıda karşılayıp, sarılıp koklayıp özlem giderdim. Yaklaşık 3 saat kadar at-çeke devam ettim ve 3 tane daha sarıkanat kovamı şenlendirdi. Ancak uzun süredir av yapmamaktan hamlanmış olacağım ki sırtım ve omuzlarım tutmuyor. Uzun aradan sonra ilk av içinde Boğazın en zor kısmını tercih etmiş olmam etkiyi 2 ye katladı.
Sahile ümitsiz gittiğim için yanıma fotoğraf makinasını almamıştım. Ancak eve döndüğümde, Boğazın incilerinden 2 farklı açıdan pozu sizlerle paylaşmak için çektim. Bundan sonra makinasız dolaşmamak lazım. Çünkü tüm gün Boğazda Yunuslar izleyenlere enfes gösteriler yapıyorlar.
