[kaptankarabulut]

Bu sabah yine gün doğmadan kalktım.
İlk işim,hergünkü gibi pençereye koşup,denize bakmak..
Acaba beni kabul edecekmiydi?.
kendisine gelmeme izin verecekmiydi..

Ama deniz sanki bana gelmek istercesine..
Senin gelmeni istemiyorum dercesine..
Beni rahat bırakın dercesine..
Dalgalarını kendine siper ediyordu.

Oysa kendisinden istediğimiz o kadarda fazla bir şey değil..
Kendimi onun kollarına bırakıp,huzur istemek.
Gün doğumunu onun kollarında izlemek..
Çok da fazla bir şey olmasa gerek...

Pelikanlarım da özlemişlerdir mutlaka beni..
Birinin ismini zarife diğerinide zayide koymuştum.
Her gün paylaşırdım onlarla tuttuğum balıkları.
İri gelenler kovaya,biraz küçükleri zarifeyle zayideye.

Zaman zaman kıskanırlar birbirlerini,kavga ederler.
Zaman zamanda yarışırlar attığım balığı kapmak için.
Bazende oltamdaki balığı kapmak isterler.
Bir anlık dalgınlığımdan faydalanıp kaparlarda.
Kopartırlar oltalarımı takımlarımı.Bağırırım kendilerine.
Sanki anlamışcasına bana bakarak biraz uzaklaşırlar.
Ama tekrar dönüp gelirler,sohbetimiz yine devam edeeer gider...

İşte böyle arkadaşlar.Uzun süredir denize çıkamamanın özlemiyle aklıma gelenleri,düşüncelerimi paylaştım sizlerle. Bir kusur ettiysek affola..